تأثیر شدت های متفاوت تمرین هوازی بر غلظت نسبت تستوسترون به کورتیزول و عملکرد پرش در اسبهای جوان

ین مطاله با هدف تأثیر شدت های متفاوت تمرین هوازی بر غلظت نسبت تستوسترون به کورتیزول و عملکرد پرش در اسب های جوان انجام شد. پانزده اسب پرش از نژاد تروبرد دو خون در محدوده سنی 5 تا 12 سال به صورت هدفمند انتخاب شدند. تمامی اسب ها رقابتی بوده و سابقه رقابت در رده اسب های مبتدی را داشتند. پس از انتخاب اسب ها، 10 اسب در گروه تجربی و 5 اسب درگروه کنترل قرار گرفتند. آزمودنی ها در یک برنامه هوازی چهار هفته ای که در هر هفته شش جلسه فعالیت می کردند، شرکت نمودند. این برنامه شامل گشت، کار زمینی، لنژ و پارکور بود. گشت شامل بیرون بردن اسب از محیط باشگاه و فعالیت در محیط طبیعی با موانع طبیعی است که می توان آن را به تمرینات فارتلک تشبیه نمود. کار زمینی شامل قدم رفتن، یورتمه کار وچهارنعل رفتن بود. لنژ شامل تمرین دادن اسب بدون سوارکار و به وسیله بند لنژی است که در دست تعلیم دهنده بوده و اسب هدایت می شود تا از محدوده ای فعالیت تعیین شده خارج نشود. پارکور نیز شامل پریدن از موانع تعیین شده بود. در هر جلسه اسب ها ابتدا با قدم رفتن به مدت 2 دقیقه با سرعت تقریبی 9/1 متر بر ثانیه(تذکر: قدم عبارت است از آهسته ترین نوع حرکت اسب که حرکتی است با چهار ضرب دست و پای اسب). در روز اول، 30 میلی لیتر خون از ورید ژگولار اسب ها در زمان استراحت پس از ضد عفونی نمودن محل خون گیری، به عمل آمد. این مرحله در داخل باکس اسب ها انجام شد. بلافاصله و 30 دقیقه پس از پایان یک جلسه فعالیت مجدداً از اسب ها خون گیری به عمل آمد. این سه مرحله خون گیری در پایان هفته دوم، هفته سوم و چهارم به همان صورت تکرار شد. نمونه های خونی اخذ شده در ظروف مخصوص جمع آوری شده و حداکثر ظرف مدت 30 دقیقه به آزمایشگاه انتقال داده شد. یک جلسه فعالیت در هفته اول، سوم و چهارم تأثر معنی داری بر غلظت کورتیزول سرمی نداشت در حالی که در هفته دوم انجام یک جلسه فعالیت موجب افزایش غلظت این هورمون شد. نیم ساعت پس از فعالیت غلظت این هورمون کاهش معنی دار یافت و کمتر از مقادیر قبل از فعالیت شد. سطوح استراحتی، بلافاصله پس از فعالیت و نیم ساعت پس از فعالیت تحت تأثیر تغییرات شدت تمرین هوازی قرار نگرفت. نتایج این مطالعه نشان داد تغییرات شدت تمرین موجب تغییراتی در سطوح استراحتی و سطوح پس از تمرین تسوسترون، کورتیزول، نسبت تستوسترون توتال و آزاد به کورتیزول می شود ولی از نقطه نظر آماری تنها تسوسترون آزاد و نسبت آن به کورتیزول دارای تفاوت معنی دار است. از این یافته ها این گونه نتیجه گرفته می شود که تسوسترون آزاد نسبت به تستوسترون تام حساسیت بیشتری نسبت به تغییرات شدت تمرین دارد. نتایج این مطالعه سودمندی استفاده از نسبت تسوسترون آزاد به کورتیزول را در تعیین فشار فیزیولوژیک ناشی از تمرین در اسب ها را همانند انسان ها مورد تأیید قرار می دهد.